U sklopu edicije Celokupna dela Pavla lvića (u redakciji akademika Milorada Radovanovića) prof. dr Mato Pižurica je, u skladu sa pravilima Uredništva i raspodelom priređivačkih poslova izabrao priloge, uradio redaktorske ispravke, odnosno prilagođavnje usvojenim uzusima. Radilo se, između ostalog, o složenim pitanjima «prenosa» s latinice na ćirilicu ne samo ograničenog broja tekstova štampanih latinicom nego i primera metajezika, odnosno praslovenskih i prasrpskih rekonstrukcija i sl., potom utvrdio raspored priloga (uglavnom rukovodeći se tematikom i karakterom tekstova, npr. njihovom namenom, tipom publikacije u kojoj su izvorno objavljeni, naravno i značajem radova), nadgledao prvu i drugu korekturu.

Sadržaj knjige je izuzetno značajan (ivićevskog nivoa). Počinje dvama sintetičkim tekstovima enciklopedijskog karaktera: prvi je štampan u drugom izdanju Enciklopedije Jugoslavije, nezaobilazan kao «rukovodstvo» istoričarima jezika (domaćim i stranim) i najvažnija jedinica na spisku literature na studijama svih nivoa, do doktorskih; drugi je pisan, po narudžbi, za planiranu Gluščevićevu Srpsku enciklopediju - kraći, jednostavniji, ograničen samo na srpsku građu, i zato će biti podobniji za manje zahtevne nivoe studija i profile koji nisu uže lingvistički. Dalje sledi više priloga iz istorije srpskog (narodnog) jezika, potom iz etimilogije, onomastike i leksikologije, zatim iz istorijske dijalektologije, istorije srpskog književnog jezika (od jezika srednjovekovnih književnih i pravnih tekstova, predvukovske epohe, vukovske jezičke i pravopisne revolucije i njene sudbine, uključujući i konačni srpsko-hrvatski jezički raskol). Među ovima iz poslednje grupe ima i izvanredno popularno pisanih (publicističkih tekstova, koji su i bez naučne aparature rečiti i aktuelni u tolikoj meri (nije prejaka kvalifikacija i proročki) da se mogu meriti sa delovima njegove kultne knjige Srpski narod i njegov jezik.

Lingvistika kao pojam, u ovoj knjizi je široko shvaćena, kao kontekstualna nauka, ono što čoveka i njegov jezik opisuje i objašnjava kao ustrojstvo pojava koje funkcionišu u njihovom ukupnom psihičkom, kulturnom, društvenom, saznajnom, stvaralačkom, komunikacijskom interakcijskom, pragmatičkom, i svakovrsnom drugačijem okruženju. Čovek je biće koje kategorizuje, sistematizuje i klasifikuje, jezikom razvrstava svet svekolike varijacije što je opaža. U tom poslu razvrstavanja čovek je po pravilu sklon da bude i odlučan, isključiv, samouveren. Da bude sudija. U tu svrhu svekoliko ljudsko iskustvo i znanje čovekovo ustrojavani su, dakle kategorisani, klasifikovani, sistematizovani - nekom vrstom jezika, pa i prirodnim ljudskim jezicima. Naravno, to klasifikovanje, po pravilu, ne pruža baš vernu, barem ne zadovoljavajuće jasnu sliku sveta.

"Informatičko doba" u kom se nalazimo predstavlja brojne izazove svakodnevnom životu i radu. Jedan od ozbiljnijih izazova je velika količina informacija sa kojom treba "izaći na kraj", što je posledica veoma brzog razvoja tehnologije i sveopšte kompjuterizacije. Iako nam, s jedne strane, računari pomažu da se izborimo s informacijama bitnim za nas (putem, na primer, elektronske pošte, društvenih mreža, internet pretraživača, itd.), s druge strane na računarima se gomilaju ogromne količine informacija u „sirovom" stanju, odnosno obliku u kom ih je teško analizirati, upotrebiti za namene drugačije od prvobitne, ili iz njih nešto naučiti. Informatička disciplina "data mining" (analiza podataka) omogućava da se iz velike količine sirovih podataka izvuku zanimljive pravilnosti i korisno znanje. Ova knjiga se bavi problemima koji proizilaze iz velikog broja atributa u modernim bazama podataka, često nazivanim "prokletstvom dimenzionalnosti", i njegovim uticajem na različite tehnike i aspekte analize podataka.

The current "information age" presents numerous challenges in everyday life and work. One of the more serious challenges is the great volume of information that needs to be processed and "defeated," which is a consequence of the rapid development of technology and ubiquitous computerization. Although, on one hand, computers help us to cope with information we find relevant (for example, by means of e-mail, social networks, search engines, etc.), on the other hand large volumes of information are amassed on computers in "raw" form, that is in a form which is difficult to analyze, use for means other than initially intended, or learn from. The computer-science discipline of data mining enables the extraction of interesting patterns and useful knowledge from large volumes of raw data. This book deals with problems stemming from large numbers of attributes in modern data bases, often referred to as "the curse of dimensionality", and its influence on different techniques and aspects of data mining.

Već od početka 20. veka pod nazivom "muzika" nailazi se i na pojave za koje se može sumnjati da joj još uvek pripadaju. Tako je moguće konstatovati da je posle viševekovne faze dodavanja zvučno-medijskih svojstava pojavi zvanoj "muzika", usledila faza oduzimanja zvučno-medijskih a dodavanja nezvučno-medijskih svojstava pojavi i dalje nazivanoj istim imenom. Takođe, iz objektnog stanja muzike izdvojio se i tok ka mentalizovanom stanju "muzike". Od jednog trenutka stoga nije više bilo dovoljno zajedničkih obeležja da bi sve što se zvalo muzikom to moglo i biti. Te promene, izražene svim onim predlozima suptrakcije zvučnog, adicije nezvučnog i promovisanja posebnih ontoloških stanja muzike - ideje, zapisa, izvođenja - kao muzike, označavale su upadljiviji nastup arbitriranja njenog štastva. Ali, to arbitriranje povezivanja termina "muzika" sa izvesnim pojmovima i pojavama, što su predložili neki protagonisti avangardi, ne može se sada obustaviti. Posle decenija kompozitorskog i teorijskog bavljenja muzikom i drugim umetnostima - moram najzad i sam znati i osećati šta je za mene muzika. Ako tako kažem - time sam već odredio i kategorijalne načine njenog prepoznavanja.

Koliko sam bio kadar, u ovoj knjizi sam odredio šta je za mene muzika, potpuno svestan nepodesnosti diskursa za njeno potpunije predočavanje. U opseg pojma muzike uvrštena je i elektroakustička muzika. Prirodno, određivanjem sadržaja pojma muzike, toga šta muzika jeste, ispoljilo se i šta ona nije. Između ostalog, ona nije jezik. Muzika ne može biti ni neka nezvučna pojava, ali ni svaka zvučna. Ona se ne svodi samo na ideju, niti samo na zapis. Ma koliko zvučno manifestovanje muzike bio njen najbitniji modalitet postojanja, gde u mnogim slučajevima živo izvođenje znači ispoljavanje muzičkog dela, izvođenje se iz tog modaliteta ne može izdvojiti i samo postati muzika. U načelu, ne postoji nijedan dovoljan razlog zbog kojeg bi sve zvučno i bezvučno trebalo prihvatiti kao muziku, jer te pojave mogu biti i neko drugo duhotvorstvo a da ne budu manje vredne zato što nisu muzika.

Pavle Ivić, jedno od najznačajnijih imena srpske i svetske lingvistike, uspešno se ogledao u više disciplina: dijalektologiji, istoriji jezika, fonologiji, etimologiji, onomastici, leksikografiji, planiranju jezika.

Njegova celokupna dela, objavljena u 11 tomova u redakciji Milorada Radovanovića, pored pojedinačnih, posebnih izdanja sadrže i članke, rasprave, predavanja i studije – tekstove koji su nastajali i bili objavljivani u vremenskom rasponu od trideset godina u domaćim i stranim publikacijama. Ovi dragoceni tekstovi sabrani su u tri knjige X toma Ivićevih celokupnih dela pod nazivom „Rasprave, studije, članci“. Prva knjiga, čiji je priređivač Dragoljub Petrović, sabira tekstove iz oblasti fonologije obuhvatajući sva važna fonološka pitanja od Romana Jakobsona i razvoja fonološke teorije, preko uporedne, kontrastivne i istorijske fonologije, pa do fonoloških sistema savremenog srpskog jezika, kako standardnog, tako i njegovih dijalekata.

Tekstovi su grupisani u 5 problemskih celina: 1. Na putevima fonološke teorije; 2. Problemi uporedne i kontrastivne fonologije; 3. Iz istorijske fonologije; 4. Iz fonologije standardnog srpskog jezika; 5. O dijalekatskim glasovnim sistemima, a u njihovim okvirima organizovani su prema vremenu kada su objavljivani. Mnogi od tekstova koji su bili objavljeni u stranim publikacijama prevedeni su za ovu priliku sa nemačkog, engleskog, francuskog i ruskog.

Pavle Ivić je, sledeći najnovije tokove nauke o jeziku, ali se i oslanjajući na pozitivne tekovine tradicionalne lingvistike,  uspeo da u interpretaciji jezičkih činjenica dođe do rešenja koja „značajno i trajno obogaćuju doktrinu svetske lingvistike“, kako ističe Slobodan Remetić. Sam Ivić o tome kaže: „Prihvatanje novih tekovina u nauci nikad nisam shvatao kao bezuslovno odbacivanje starih. Novi metodi su dobri kao proširenje metodskog arsenala nauke, a ne kao zamena za ono što su postigla prethodna pokolenja“.

Treća knjiga Celokupnih dela Pavla Ivića u redakciji Milorada Radovanovića Srpskohrvatski dijalekti. Njihova struktura i razvoj nesumnjivo je jedna od najznačajnijih knjiga iz srpske lingvistike odnosno serbokroatistike. U pitanju je prva dijalektologija jednog južnoslovenskog jezika urađena modernim strukturalnim metodom. Upravo zhvaljujući modernom lingvističkom metodu, uz ostale njene vrednosti, ova knjiga nije izgubila na svojoj aktuelnosti, uprkos tome što je od njenog prvog izdanja do objavljivanja prevoda bilo više dijalektoloških otkrića, objavljeno više priloga i monografija, i došlo do srpskog i hrvatskog jezičkog raskola. Naprotiv, ima se utisak da su sva kasnije otkrića već bila nagoveštena u ovoj knjizi.

Knjiga je objavljena na nemačkom jeziku 1958, dve godine nakon knjige Dijalektologija srpskohrvatskog jezika – Uvod u štokavsko narečje, a s nemačkog je na naš jezik prevela Pavica Mrazović. Priređivač, Mato Pižurica, ističe da je u pitanju „lingvističko delo trajne vrednosti” i da će najveću korist od prevoda ove knjige imati generacije studenata koje u njoj dobijaju pravi univarzitetski udžbenik.

Kako sam Ivić ističe, knjiga je namenjena internacionalnoj nauci, sa željom da se inostranim naučnicima predstave i prikažu rezultati važnih dijalektoloških istraživanja kao i sistem i strukturalne karakteristike svakog dijalekta.

„Srpskohrvatski dijalekti već odavno privlače pažnju, ne samo jugoslovenske već i inostrane lingvistike, i to zbog značaja koji imaju kako sa slavističkog tako i sa opštelingvističkog stanovišta. Poznato je u kojoj su meri - od samog početka - uporedna gramatika slovenskih jezika i istraživanje lingvističkih struktura koristili materijal srpskohrvatskih dijalekata. Dovoljno je podsetiti na Belićevu teoriju pravoslavne akcenatske metatonije i na radove istaknutih predstavnika Praške škole (Trubeckoj, Jakobson). Ova knjiga ima za cilj da materijal srpskohrvatskih govora još više približi internacionalnoj nauci.”

Pavle Ivić

Druga knjiga iz edicije Celokupnih dela Pavla Ivića u redakciji Milorada Radovanovića jeste studija Dijalektologija srpskohrvatskog jezika. Uvod i štokavsko narečje. Priređivač ovog izdanja, Dragoljub Petrović, navodi da se ova knjiga objavljuje u gotovo neizmenjenom obliku njenog drugog izdanja iz 1985. godine. 

Knjiga je prvi put objavljena 1956. u izdanju Matice srpske, na samom početku Ivićeve univerzitetske karijere, i predstavljala je prvi pregled srpskohrvatskih dijalekata i njihovih osobina još od Belićevih članaka u Narodnoj enciklopediji, ali sa gotovo dvostruko više materijala i često novom interpretacijom činjenica.

Autor se u ovom radu vodio time da pruži pregled najvažnijih dotadašnjih rezultata, koristeći se celokupnom postojećom literaturom kao i sopstvenim beleškama sa dijalektoloških ekskurzija u raznim krajevima  zemlje, ističući da se pri tom nije ograničavao na reprodukovanje tih rezultata, već daje novo osvetljenje mnogim pojavama, odnosno nova shvatanja o raznim problemima.

Tako se novine ove studije u odnosu na prethodna dijalektološka istraživnja ogledaju u sledećim tačkama: povezivanje istorije dijalekata sa istorijom etnikuma koji je govorio tim dijalektom, posmatranje srpskohrvatske jezičke oblasti kao deo celine južnoslovenskog jezičkog zemljišta, pokušaj da se da prvi doprinos za određivanje strukturalnih karakteristika naših dijalekata i vođenje računa o lingvističko-geografskim momentima, sa posebnom pažnjom posvećenom izoglosama koje presecaju tradicionalne dijalekatske granice. Autor navedene četiri tačke smatra smernicama za dalji razvoj naše dijalektlogije.

"Kroz celi moj radni vek, a naročito u proteklih trideset godina, jedna od dveju glavnih oblasti mojih razmišljanja, istraživanja i pisanja (uz sociolingvistiku i planiranje jezika), doticala je područje prožimanja sintakse i semantike. U toj oblasti zanimanja, najviše sam snage, znanja i intuicije uložio u ispitivanje nominalizacionog fenomena - što, u krajnejm, znači u traganje za vezama između jezičkih pojava i pojava u njihovom kontekstu: društvu, psihi i, ponajviše - u mišljenju, to jest u umu. Taj lik jezika upravo je i uslovio moju želju da spise starije i novije o vezi između jezika i uma, na primeru nominalizacione (i njoj srodne) problematike, objedinim u knjigu u arhaičnom ključu naslovljenu: "Stari i novi spisi" (Ogledi o jeziku i umu)." M. Radovanović